Στην Αθάνατη Σαλαμίνα
27 Σεπτεμβρίου του 480 π.Χ. Αύγουστος 11 2011
Από Καραβά – Γαλάνη Μαρίνα
Πανέμορφη Σαλαμίνα
με τα δαντελωτά ακρογιάλια σου.
Πιτυούσα εσύ στολίζεσαι με τα υψηλά
καταπράσινα πεύκα σου
και τη μυρωμένη αύρα σου
στέλνεις στο αγαπημένο σου νησί.
Κυχρεία βασίλισσα, μετράς αιώνες
πολλούς τη μακρά βασιλεία σου
και περίτρανα δηλώνεις
τη θαυμαστή παρουσία σου
αψηφώντας τον αδηφάγο χρόνο .
Ηλιόλουστη Σκιράδα καταυγάζεις
το καθαρό ζεστό σου φως ολόλαμπρη.
Κούλουρη, την ακριβή σου παρουσία
τη ζητούσαν ζηλόφθονα Μεγαρείς και Αθηναίοι.
Μα, εσύ πάντα ξεχωριστή ήσουν
πανάκριβη κόρη του ωκεανού.
Και τη δόξα έκλεψες όλων των Ελλήνων,
όταν στους στενωπούς πνιγηρούς κόλπους σου
παγίδευσες τα χίλια και πάνω πλοία των εχθρών,
των μισητών υπερφίαλων Περσών,
που από τη μακρινή Ασία ήλθαν
για να υποδουλώσουν οι υπερόπτες
την Ελλαδούλα τη μεγάλη!
Τα γαλανά νερά σου φιδίσια κύματα
έγιναν και τάφους υγρούς άνοιξαν
για να καταπιούν τα καταποντισμένα
πλοία με τα άχαρα κουφάρια των εχθρών.
Κι ο Παιάνας των ναυμάχων Ελλήνων
παιάνιζε το «Ίτε παίδες Ελλήνων,
ελευθερούτε πατρίδα, θήκας τε θεών
και προγόνων. Νυν, υπέρ πάντων αγών!»
και οι Έλληνες, ημίθεοι άνδρες
θρεμμένοι με της ελευθερίας τα νάματα
πολεμούσαν κι άνοιγαν τα σπλάχνα
εμβολίζοντας θανατερά τα βαρύγδουπα
μεγάλα εχθρικά καράβια
που ξερνούσαν άπρακτα τη μοχθηρή
κακία τους στα δικά σου,
Σαλαμίνα, τα εκδικητικά νερά.
Η Ελλάδα πολεμούσε υπέρ βωμών
και εστιών πατρώων συν γυναιξί
και τέκνοις ενωμένη από όλα
τα παιδιά της, υπακούοντας
στα κελεύσματα της γενναίας καρδιάς τους
με θάρρος δύναμη κι απαντοχή.
Και μόνο ο χαιρέκακος θάνατος
τους σταματούσε, όταν τους έπαιρνε
την πανάκριβη ζωή του βίαια.
Ο αγώνας τους, αγώνας γιγάντων
δεν οπισθοχωρούσε από φόβο ή δειλία.
Λυσσώδης πάλη, αχαλίνωτη,
με πάθος, ακάθεκτη ορμή, αυτοθυσία,
αυταπάρνηση, σπέρνοντας φόβο,
ταραχή, πανικό, καταστροφή,
εξολοθρεμό, θάνατο, νίκη.
Η ζωή τους κρατιόταν από τον αγώνα
αυτόν. Αυτός ήταν η ελευθερία τους
ή ο τελειωμός τους κι ο χαμός τους.
Τα φαρμακερά μίση των εμφύλιων
σφαλερών πολέμων μακριά είχαν μείνει,
στο οδυνηρό παρελθόν.
Τώρα τους ένωνε η Μητέρα Ελλάδα,
οι ρίζες τους, η αδελφοσύνη τους
και η κοινή τους κρίσιμη τύχη.
Τώρα «νυν υπέρ πάντων αγών»
στα πάτρια νέρα της Σαλαμίνας τους.
Εδώ στα γνώριμα αδελφικά νερά
αγωνιζόταν η Ελλάδα και φύσαγε
και βροντούσε μανιασμένο, ανυπότακτο
θηρίο, για να περισώσει την άξια
ύπαρξή της, τα ιερά και τα όσια.
Όλοι παρόντες εδώ: Αθηναίοι και Αιγινήτες,
Μεγαρείς και Σαλαμίνιοι,
Σπαρτιάτες και Κορίνθιοι,
Αργείοι και νησιώτες του Ιόνιου και του Αιγαίου
κι άλλοι πολλοί μάχονταν
στα δικά σου ύπουλα στενά
με την απόγνωση και την προσδοκία
για την ποθητή σωτήρια νίκη.
Και το θαύμα επιτελέστηκε!
Καταισχυμένο έδιωξαν το μισητό εχθρό.
Ο Πέρσης βασιλιάς από το αντικρινό βουνό
τρομαγμένος φεύγει με τα κουφάρια
που του απόμειναν, σκορπίζοντας
εδώ κι εκεί τα άλλοτε αλαζονικά
ανώφελα μεγαλεία του,
ενώ τα αφρισμένα νερά σου
δέχτηκαν εκατοντάδες τα άψυχα
κορμιά τους, προσφορά εκατόμβης
και παρακαταθήκης της μεγάλης
τροπαιοφόρας Ελληνικής νίκης!
Ευλογημένη Σαλαμίνα, ο τόπος σου
βωμός θυσίας των αλλόφυλων βαρβάρων
έγινε, και συ το μικρό νησί
μεγάλωσες κι ακούστηκες στα πέρατα
της ελληνικής και ξένης γης
με θαυμασμό και τιμημένη.
Οι Έλληνες εδώ στα δικά σου νερά
και τόπους, τους κραταιούς Πέρσες
ντρόπιασαν και νίκησαν
κι έγινε η αρχή του καταστρεπτικού
ξεριζωμού τους από την Ελλάδα όλη.
Η Ελλάδα και η Ευρώπη σώθηκαν.
Οι Έλληνες και οι ελεύθεροι λαοί
Ευγνωμοσύνη θα σου το χρωστάνε
και πάντα θα θυμούνται
το περίτρανο αυτό γεγονός,
τη νικηφόρα ναυμαχία στη Σαλαμίνα.
όσο οι άνθρωποι θα τιμούν την ιστορία τους
και θα διασώζουν την εθνική τους ταυτότητα…
Σημείωση: Πιτυούσα, Κυχρεία, Σκιράδα, Κούλουρη, Κόρη του ωκεανού, είναι χαρακτηριστικά ονόματα της μυθολογικής Σαλαμίνας
